door admin | dec 2, 2025 | Prikbord
Conservator moderne kunst & vormgeving CODA Rianne Groen nodigt ons uit bij:
De paddenstoel aan het einde van de wereld
een tentoonstelling over verval en veerkracht
CODA Apeldoorn | 9 november 2025 t/m 12 april 2026 | coda-apeldoorn.nl/paddenstoel
Hoe leven we verder in een wereld die steeds meer onder druk staat? De natuur geeft ons een verrassend antwoord: ze komt bijna altijd weer terug, zelfs op plekken die onherstelbaar beschadigd of verlaten lijken. In de tentoonstelling De paddenstoel aan het einde van de wereld, te zien in CODA Museum Apeldoorn van 9 november 2025 tot en met 12 april 2026, maak je een wandeling langs indrukwekkende, spectaculaire en spannende kunstwerken van zeven kunstenaars en kunstenaarsduo’s. Zij laten zien hoe wij kijken naar de natuur, hoe we er deel van uitmaken en hoe de mens vaak alles dat leeft beïnvloedt en naar eigen hand probeert te zetten.
Sommige kunstwerken tonen hoopvolle samenwerkingen tussen mens en natuur, terwijl andere werken juist de schade laten zien die onherstelbaar is. Voor een aantal werken worden ook nieuwe technologieën en samenwerkingen met wetenschappers ingezet om zo frisse ideeën en beelden vorm en inhoud te geven. Laat je verrassen, raken en inspireren door kunst die vragen stelt over onze toekomst, onze plek in de wereld en wat we kunnen leren van de veerkracht van de natuur.
De paddenstoel aan het einde van de wereld
In het boek De paddenstoel aan het einde van de wereld beschrijft antropoloog Anna Lowenhaupt Tsing hoe na de atoombomaanval op Hiroshima een matsutake-paddenstoel – die juist gedijt in door de mens verstoorde landschappen – als eerste teken van leven verscheen. Ze volgt de reis van deze zeldzame paddenstoel; van plukkers in Oregon tot fijnproevers in Japan. Hun verhalen laten zien hoe de geschiedenis en ecologie van deze paddenstoel verweven zijn met de kwetsbare levens van mensen. Zo onderzoekt Tsing de gevolgen voor de mens die moet leven in een natuur die door eigen toedoen ontregeld is; een idee dat de basis vormt voor deze tentoonstelling.
In de tentoonstelling
De paddenstoel aan het einde van de wereld is verdeeld over de twee grote tentoonstellingsruimtes van CODA Museum (de grote zaal en de Noordzaal). CODA combineert deze ruimtes tot één grote ervaring. In de tentoonstelling is onder andere een unieke installatie te zien van meerdere (video)werken van kunstenaarsduo Broersen & Lukács. De werken zijn in deze samenstelling nog niet eerder in Nederland te zien geweest. In de tentoonstelling is ook een aantal spectaculaire, grootschalige werken te zien, zoals een zeven meter hoog ‘worteltapijt’ van Diana Scherer, een monumentale software-installatie van het duo Driessens & Verstappen en kunstwerken met geur en geluid van Suzette Bousema. Bijzonder zijn de bruiklenen van de internationaal gerenommeerde kunstenaar Otobong Nkanga. Van Nkanga is onder andere een acht meter breed wandtapijt te zien in de tentoonstelling.
Deelnemend kunstenaars
Suzette Bousema, Persijn Broersen & Margit Lukács, Driessens & Verstappen, Maartje Korstanje, Otobong Nkanga, Zeger Reyers, Diana Scherer
door admin | nov 26, 2025 | Prikbord
Gecureerd door freelance adviseur en tentoonstellingsmaker Tanya Rumpff is nu Emo Verkerk, Tempo e spazio. Il ponte tra di noi te bezoeken in Galleria Massimo Minini.
In 1976, at the age of twenty-one, Emo Verkerk made his first artwork. He took an existing wooden kitchen chair and fitted it with an elongated seat of approximately one meter. The idea behind it was that a person who sits down on it, who is literally sitting on the edge of his seat, would become more active in space. It’s a remarkable start for someone who has made his name with portraits of historical figures, figures who could therefore never sit down on the chair.
The person portrayed might be a writer or a philosopher, a cartoonist or a fellow painter, an existentialist or a religious man, a rationalist or an idealist, a musician or a composer, an actor or a playwright, even a magician or a shaman. They all have one thing in common: once they are painted by Verkerk, they become an integral part of his universe, which turns out to be a world of its own. Like the chair, that symbolizes an entire oeuvre, you couldn’t make this up.
In his own words: “You can see my portraits as an allegorical journal: the people I paint represent thoughts or ideas that preoccupy me, that touch me. It is all about empathy. But the secret is in the direction. Because there is a patent on empathy. It doesn’t lie with me, but with the other who I’m portraying. He has the patent and that comes with a price. And the portrait is the actual prize. In short, empathy is not the means, it’s the end. See it as a sporting tribute to the person who is being portrayed, while all I get is the consolation prize.”
A relatively large number of these were alcoholics: think of Alfred Jarry, Francis Bacon, Joseph Roth, Venedikt Erofeev, Malcolm Lowry, Charles Jackson, Flann O’Brien, Dylan Thomas, and Thomas de Quincey, who claimed not to be addicted to opium, but to the alcohol in which it was dissolved. Or of more moderate figures like Arthur Rimbaud, James Joyce, or William Faulkner. But Emo Verkerk has now been on the wagon for ten years. He didn’t hit rock bottom, but made a soft landing on a puppy, his pet ever since. This became immediately apparent in his work, it now also features mammals. Maybe we are looking at a different paradigm.
During the first ten years he was mostly wrestling with Romantic projection. An orphan in the Dutch art world, stubborn enough to start looking for the cause. He eventually came to the insight that his practice comprises two kinds of projection: a pathetic projection, which he considered to be documentary, and a hopeful projection, which is conceptual in nature. This insight led to the penultimate phase: a phase of reflection, inaugurated by the construction of a number of compact objects, each representing a specific bird. The paintings from this period are structurally different: the persons that are portrayed feature in an environment that is also Verkerk’s. But the phase that stood at the origin of abstinence appears to turn everything around.
The perspective has changed. The illusion of the vanishing point, which since German Romanticism has been a symbol of Einfühlung and, in practical terms, of projection, in other words, of the future, is restored in its former glory. The representation emerges from a source which is a symbol of the past. The result is that the protagonists, like Biblical figures in Re-naissance paintings, present themselves in the here and now.
Voor meer informatie: https://www.galleriaminini.it/exhibition/tempo-e-spazio-il-ponte-tra-di-noi/
Credits: Emo Verkerk, Wallace Black Elk (laughing), 2020, oil paint on linen, 45 × 55 cm
door admin | nov 10, 2025 | Prikbord
Iris Cornelis nodigt uit: JumpIn3 @Capital C
Group exhibition JumpIn 3
14 november – 23 januari 2026
Capital C
Weesperplein 4b, Amsterdam
weekdays 09.00 – 21.00 uur (closed Saturday and Sunday)
free access
JumpstArt foundation proudly presents JumpIn3, the third edition of its ongoing
exhibition series, in collaboration with Amsterdam Art.
JumpIn3 features recent work by nine emerging artists whose practices focus on
material research, identity and cultural awareness. Through diverse media and
processes, the artists explore how materials can carry memory, embody experience
and open new spaces for reflection and dialogue. Their works reflect personal and
collective histories, inviting contemplation and insight into one’s place in a changing
world.
Hara Athanasopoulou – Wille-Meike Brand – Kamau Nganga – Kasper van Moll –
Wen Bo – Salomé Roodenburg – Misha Stevenson – Tian Teng – Joost Vermeer
JumpstArt is a dynamic non-profit platform supporting visual artists in building
sustainable and independent practices. Through mentorship, network building and
visibility, JumpstArt fosters a vibrant community where artists connect, learn, and grow
together.
We are looking for partnerships to co-develop our programs, facilitate connections and
strengthen our community. We encourage collaborations that allow the platform to
grow organically in line with our mission. Contributions from cultural patrons and art
enthusiasts help JumpstArt continue its work, expand opportunities for artists and
engage audiences with contemporary art.
This exhibition is made possible by Stichting JumpstArt, Stichting Amsterdam Art
and Capital C.
For more information or appointments please contact:
iris@jumpstartspace.com
door admin | nov 6, 2025 | Prikbord
Wat maakt dat we doorgaan in tijden van tegenslagen en rampspoed? Zelfs in situaties van oorlog, natuurrampen en ziekte toont de mensheid weerbaarheid en veerkracht. De tentoonstelling Resilience verbeeldt verhalen van veerkracht, van overleving, verhalen van hoop in een wereld die door oorlogen, klimaatcrisis en wereldwijde conflicten onder druk staat. Ook in de context van een ziekenhuis waarin de tentoonstelling is te zien, waar mensen geconfronteerd worden met ziekte en verlies, brengt de tentoonstelling verhalen van troostende herkenning en inspiratie. De tentoonstelling Resilience wordt op 23 oktober geopend met een lezing van prof. dr. Anne Laura van Harmelen, hoogleraar Brein, Veiligheid en Veerkracht van de Universiteit Leiden.
Lees hier meer.
door admin | nov 6, 2025 | Prikbord
Wanneer: 13 september 2025 – 15 november 2025
Fitri DK (ID), Dian Septi Trisnanti (ID), Tamarra (ID), Marie Civikov (NL), Nabila Ernada (NL/ID), Ramal Karmarama (ID), Rizqita Naherta, (NL/ID), Nynke Deinema (NL), Clementine Oomes (NL), Vera Kersting (NL)
It smells of sweat and jasmine gaat over arbeid in koloniaal, hedendaags en diasporisch Indonesië, gezien door de lens van vrouwelijke en genderqueer kunstenaars. Door de combinatie van persoonlijke geschiedenis, ervaringen en onderzoeken van de kunstenaars, werpt de tentoonstelling licht op de complexe snijpunten van patriarchaal geweld, kapitalistische arbeidsuitbuiting en (neo)koloniale plundering.
Lees hier meer.
door admin | nov 5, 2025 | Prikbord
International conference temporary art in public space
Reimagining (Commissioning) Temporary Art in Public Space – November 6 2025
Temporary art projects in public space have the capacity to shape, provoke thought, and transform our ideas or experiences of that space. Yet questions remain: How can such works retain relevance beyond their temporary nature and original context? How might they be disseminated in the future? What frameworks are needed to enable sustainable and collaborative practices?
Stichting NDSM-werf is organising an international conference on temporary art in public space. In collaboration with artists, curators, and cultural platforms, the event will explore and (re)imagine the potential and challenges of context-specific practices, commissioning, and the sustainable impact of temporary public artworks.
Key themes include:
Temporary versus permanent art projects in public space
Preserving memories and myths of temporary artworks
Sustainability and the practical implications of temporality
Relocating context-specific art works in public space
The conference brings together curators of biennials and triennials, directors of platforms and institutions, and artists to discuss the potential and challenges of temporary art projects in public space. Together, they will explore new ways of engaging with temporary art practices in public space at a time when sustainability is vital and resources are limited, yet the need to nurture and support emerging artists and practices remains ever-essential.
Get tickets here.
Read more
